Dodo: 7 weetjes over de bekende uitgestorven vogel

Misschien heb je er ooit van gehoord, de dodo. Deze vogel leefde vroeger maar stierf in de zeventiende eeuw uit door de mens. Hij zou nogal dom zijn. Maar is dat waar of valt het eigenlijk best mee? En wil je weten waarom de dodo ‘dodo’ heet? Lees dan snel verder! 

Loopvogel, of toch niet?

De dodo, ook wel walghvogel genoemd, was een vogel die niet kon vliegen. Vogels die niet kunnen vliegen, noemen we meestal loopvogels. Toch was de dodo geen echte loopvogel, want oorspronkelijk hoorden ze bij de familie van de duifachtigen en dat zijn vogels die wel vliegen. Voor zover we weten leek de dodo ook een beetje op een duif. Net als de duif had hij grijzige veren. Zijn kop was iets lichter van kleur en de staartpluim was volledig wit. Een groot verschil met de duif zijn de klauwen. De dodo had korte gele poten met grote klauwen. Zo kon hij goed voedsel vasthouden. Ook was het uitgestorven dier een stuk groter dan onze stadsduif. Hij werd namelijk zo’n 1 meter hoog en woog rond de 20 kilo. Die wil je niet graag op de stoep tegenkomen!

Het eiland Mauritius

De vogel kwam alleen voor op het eiland Mauritius, dit eiland ligt 830 kilometer ten oosten van Madagaskar. En Madagaskar ligt 400 kilometer ten oosten van Zuidoost-Afrika. Aan het eind van de zestiende eeuw bezochten wij Nederlanders voor het eerst het eiland. Het eiland was toen echter wel al ontdekt door de Portugezen. Toch was het de commandant van de onze vloot die besloot een naam te geven aan het eiland. Mauritius van Oranje was op dat moment de leider van het leger. De commandant vernoemde het eiland naar hem. En het eiland heeft nu nog steeds deze Nederlandse naam!

Eten en gegeten worden

Omdat de dodo niet kon vliegen, was het voor mensen die het eiland bezochten erg makkelijk om het dier te vangen en op te eten. Ook waren de beesten die wij meenamen, zoals ratten, varkens, katten en honden, niet goed voor de dodo. De eieren en jonkies van de dodo waren een makkelijke en lekkere prooi. Het totaal aantal dodo’s op het eiland werd hierdoor steeds kleiner. De dodo zelf at juist vooral zaden en vruchten. Dat weten we omdat hij een gekromde snavel had. Hiermee kon hij makkelijk eten van de grond pakken of een besjes van de struik pikken.

De dodo overleeft een ramp

Tegen de mens kon de dodo helaas niet op, maar duizenden jaren eerder overleefde hij wel een natuurramp. In 2007 ontdekten wetenschappers op Mauritius namelijk dat het er 4200 jaar geleden extreem droog was. De meren op het eiland vielen droog en de dieren hadden enorme dorst. Het water dat niet verdween, werd veel te zout. Hierdoor stierven veel dieren. Ook veel dodo’s overleefden de droogte niet, maar enkele wisten zich aan te passen aan de droogte. En zo konden wij 3500 jaar later kennismaken met de vogel!

Dom en klunzig

Een dikke domme vogel. Zo werd de dodo vroeger bekeken. Op tekeningen die zijn gevonden is de dodo nogal dik afgebeeld. Toch was hij dit waarschijnlijk niet. Onderzoekers denken dat hij slecht is nagetekend of dat de getekende dodo’s gevangen vogels waren. De gevangen dodo’s hadden natuurlijk altijd meer dan genoeg te eten. Hierdoor werden ze dikker dan hun familieleden in de vrije natuur. En de mensen vonden de dodo dom, omdat hij niet kon vliegen. Maar voor de dodo was het helemaal niet nodig om te kunnen vliegen, want er was voldoende voedsel op de grond te vinden. Hij was dus helemaal niet zo dom!

Waar komt de naam dodo vandaan?

Het woord ‘dodo’ stamt af van het vroegere Nederlandse woord ‘dodaers’. Zo noemden de VOC-matrozen het lelijke dikke achterwerk van het beest toen ze hem voor het eerst zagen. Later veranderde ‘dodaers’ in ‘dodo’ en ging het niet meer alleen om zijn kont. De andere naam voor de dodo, walghvogel, is bedacht toen wij het dier probeerden te eten. De varkens en ratten vonden de jonkies en eieren erg lekker, maar de matrozen vonden het vlees juist vies. Ze walgden ervan!

Onderzoek naar de dodo

In de 17e eeuw was de wetenschap nog niet zo goed ontwikkeld als nu. Hierdoor weten we helaas niet zoveel over de dodo. Veel van wat we weten, hebben we gelezen in oude verslagen. De dodo werd voor het eerst genoemd in een verslag uit 1507. Een paar jaar later ontdekten wij Nederlanders het dier pas. De laatste keer dat de dodo levend werd gezien was in 1681. In 174 jaar is de dodo dus volledig uitgeroeid!

Gelukkig kunnen onderzoekers ook informatie halen uit de botten van het dier. Als een dier doodgaat, blijven de botten vaak eeuwen bewaard. Jaren later komen wetenschappers het fossiel dan tegen. Van de dodo is echter nog nooit een volledig fossiel gevonden. Wel zijn er verschillende losse botten gevonden, zoals poten en koppen. Deze zijn bijvoorbeeld te bewonderen in het Nationaal Historisch Museum in Londen of in het museum in Kopenhagen. Ook in Nederland kun je enkele botten bewonderen. Daarvoor moet je naar Naturalis in Leiden!

National Geographic Junior maakt gebruik van cookies

Met behulp van deze cookies kunnen we informatie verzamelen over het gebruik van de website, onder andere om deze te analyseren en te verbeteren. Daarnaast plaatsen derde partijen tracking cookies om je buiten onze website relevante aanbiedingen te tonen. En worden er tracking cookies geplaatst door social media-netwerken. Door op 'Ok' te klikken stem je in met het plaatsen van cookies. Wil je niet alle soorten cookies toestaan, klik dan op 'Cookie instellingen aanpassen'. Meer informatie over cookies

Wij gebruiken de volgende cookies:

We slaan je instellingen op in een cookie. Wil je later je instellingen wijzigen? Verwijder dan de cookies via je browser.

Cookie instellingen aanpassen